stasiuk

Warszawa, wczesne lata dziewięćdziesiąte. W powietrzu unosi się smród martwego drobiu, przepełnionych śmietników i starych petów. Neon gaśnie i zapala się, jakby wyznaczał rytm chwiejnych kroków dziewczyn w podartych rajstopach. Dworcowe światła odbijają się na zmęczonych twarzach robotników, którzy jeszcze nie wierzą, że działalność gospodarcza ma zbawić świat. Drobne złodziejaszki nigdy się nie łudziły....

Od autora: Każde ze słów, które zostało tutaj zapisane, ma swoje znaczenie, za każdą literą są czyjeś oczy. Kiedy to pisałem, było to dla mnie najważniejsze, każda chwila miała pozostać wiecznością, teraz zostanie może tylko krótkim wspomnieniem. Jeżeli choćby nawet jedną myślą, to warto było pisać.