leków

„Pan usiadł na kanapie, a ja tkwiłam tuż przy jego nogach. Jak wierna, oddana suka. Kazał wyciągnąć dłonie i zrobił sobie z nich stoliczek na filiżankę z espresso. Pozostałam w tej pozycji. Drżałam, a on spoglądał na mnie, jak na swoją własność, bo przecież byłam nią! Popijał napój rozkoszy i czytał książkę. Nie miałam pojęcia, ile czasu minęło, ale każda sekunda, każda minuta była niczym wieczność....

To oczywiste, że różnimy się w odbiorze przeszłości. Rzadko jednak zdajemy sobie sprawę, jak bardzo to, co "pamiętamy", zależy od znaków, za pomocą których podtrzymujemy i porządkujemy nasze wyobrażenia ¦ obrazów, stereotypów, politycznych sloganów... Władza wyobraźni stara się odpowiedzieć na pytanie, kto właściwie decyduje o tym, co uznajemy za rzeczywistość, a co za niewarte uwagi zmyślenie. Książka...